جنبش دانشجویی آذربایجان جنوبی
در زبان ترکی ضرب‌المثلی است که می‌گوید: «قونشو اومودونا قالان گئجه‌نی شام‌سیز یاتار» یعنی کسی که به امید همسایگان نشسته باشد شب را بدون شام سحر می‌کند. این مثل شامل حال کسانی است که از روی تنبلی با امید بستن به دیگران کار خود را به دیگران می‌سپارند و نتیجه دلخواه را دریافت نمی‌کنند.
دیروز که روز به کار آمدن جو بایدن رئیس جمهور جدید آمریکا بود نیم نگاهی به فضاهای رسانه‌ای حاکم بر ایران، آذربایجان و ترکیه داشتم؛ فضای رسانه‌ای ایران مملو از اخبار ترامپ و بایدن بود و مراسم تحلیف را با ریزترین جزئیات پوشش می‌داد و در مقابل این فضای رسانه‌ای رسانه‌های آذربایجان و ترکیه فقط به یک خبررسانی کوتاه و ساده اکتفا کرده بودند.
تلخ‌ترین نکته این تفاوت عملکردی رسانه‌ها وقتی برایمان آشکار می‌شود که متوجه باشیم، هر فضای رسانه‌ای مناسب با مخاطب خود تولید محتوا می‌کند و دریابیم که مخاطب ایرانی امید خود را برای تغییر وضعیت اقتصادی و سیاسی از دست داده و همه چشم امید خود را به سمت آمریکا کرده است تا شاید تغییرات در هزاران کیلومتر آن سوتر شرایط زندگی ایرانی‌ها را بهبود بخشد.
این پوشش خبری گسترده از این اتفاق در هزاران کیلومتر آن سوتر از ایران نتایج انتزاعی ناخواسته‌ای را نیز به دنبال دارد، این پوشش گسترده نه تنها ذهن مخاطب ایرانی را به تغییرات آمریکا معطوف می‌کند همچنین مخاطب را از وضعیت حاکم بر کشور نیز دور می‌کند. تا حداقل به صورت انتزاعی و ناخواسته مسئولین خود سر کشوری را خودسرتر کند و بار مسئولیت آنها را نیز به جو بایدنی بسپارد که هیچ تعهد و مسئولیتی در قبال ایرانیان ندارد.
علی شیرپور
